توی کتابخونه ی دبیرستانمون یه کتاب مثنوی مولوی بود. یه شعری بود به اسم کنیزک و خر خاتون. توی این شعر از الفاظ خیلی زشتی استفاده شده و از بس "دانش آموزان" به این شعر علاقه داشتند که اون قسمت از کتاب در اثر زیاد خونده شدن سیاه شده بود. همون سال یه معلم ادبیات داشتیم که خیلی هم شخص محترمی بود. دلیل اینکه چرا مولوی اصلا چنین شعری رو گفته ازش پرسیدیم. ایشون گفت که قصد مولوی بیان یک سری مسائل دیگه توی این شعر هست و شماها نمیفهمید.
استدلال معلم محترم کمی شبیه استدلال افرادی هست که میگن منظور شعرا از می و شراب تو شعر هاشون جنبه عرفانی داره و منظور شراب مست کننده نیست.
سوالی که پیش میاد اینه که اگر یه شاعر واقعا منظورش همون شراب مست کننده باشه، به چه زبونی باید بگه که بقیه باور کنن. چرا قصد داریم چیزی رو که بقیه صریحا بهش اعتراف میکنند رو توجیه کنیم.
- ۰۳/۰۶/۲۵